میزان آلودگی صوتی در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی- درمانی شهر رشت

چکیده مقدمه: آلودگی صوتی به معنی وجود سطحی از صدا در محیط است که جهت ساکنان آن محیط ناراحت کننده باشد. در بیمارستان ها بخش ویژه مکانی است که بیش از سایر بخش ها تحت تاثیر سر و صدا قرار دارد. با توجه به متفاوت بودن محیط و ساختار بیمارستان های رشت با سایر مراکز و وجود نداشتن مطالعه فوق در این محیط لزوم انجام این مطالعه احساس می گردد. هدف: تعیین میزان صدا در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی- درمانی شهر رشت مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی جامعه پژوهش شامل 7 بخشicu بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی گیلان در شهر رشت شامل بیمارستان های( پورسینا، رازی، الزهرا، ولایت، امیرالمومنین و حشمت) می باشند. میزان صدا با دستگاه صداسنج مدل450-cel و پس از کالیبراسیون، به دو روش موضعی و محیطی اندازه گیری شد. داده ها توسط نرم افزار spss و با استفاده از آمار توصیقی، استنباطی و آزمون های آماری آنووا و پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که در روش موضعی بیشترین میانگین تراز معادل صدا (laeq) در ایستگاه پرستاری(93/66دسی بل)، تخت بیمار(16/62 دسی بل)، راهروی جنب درب(76/69دسی بل) مربوط به آی سی یوجنرال بیمارستان رازی، ونتیلاتور (60/ 66 دسی بل) مربوط به آی سی یو جراحی اعصاب بیمارستان پورسینا و راهروی ملاقاتی(60/63 دسی بل) مربوط به آی سی یو ent بیمارستان امیرالمومنین می باشد. همچنین میزان تراز معادل صدا به روش محیطی در هر سه زمان مورد نظر دارای تفاوت معنی دار آماری است (0001/0(p=. میانگین میزان صدا در بخش های icu در صبح بیشتر از عصر بود. همچنین ارتباط معنی داری بین میانگین صدا و درصد اشغال تخت وجود دارد(027/0p=). نتیجه گیری: در کل نتایج تحقیق نشان دادکه تراز معادل صدا(laeq)در همه بخش هایicu نسبت به استانداردهای بین المللی و سازمان حفاظت محیط زیست ایران بیشترمی باشد. لذا توصیه می شود جهت کاهش آن از برنامه ریزی مناسب و مدیریت شده (تجهیزات سالم و سیستم تهویه مناسب، استفاده از مواد جاذب صوت در سقف و دیوار و...) استفاده شود و همچنین برای آگاهی کارکنان دوره های آموزشی مرتبط برگزار گردد.